با هستی ام وداع تو و من چه می کند

با فرصت نیامده رفتن چه می کند

بخت سیه زچشم کسان جوهرم نهفت

شبهای تار ذره به روزن چه می کند

فریاد از که پرسم و پیش که جان دهم

کان غایب از نظر به دل من چه می کند

هستی برای هیچکس آسودگی نخواست

گر دوست این کند به تو دشمن چه می کند

تیغ قضا سر همه درپا فکنده است

گردون درین مصاف به جوشن چه می کند

هرشیشه دل حریف تک وتاز عشق نیست

جایی که مرد ناله کند زن چه می کند

رنگ به گردش آمده ای در کمین ماست

گر سنگ نیستیم فالاخن چه می کند

دل خنده کار زشتی اعمال کس مباد

زنگی چراغ آینه روشن چه می کند

داغ دل از تلاش نفسها همان بجاست

در سنگ آتش اینهمه دامن چه می کند

آه از مآل خرمی و انبساط عمر

تا گل درین بهار شکفتن چه می کند

دلهای غافل و اثر وعظ تهمت است

بر عضو مرده مالش روغن چه می کند

تسلیم عشق را به رعونت چه نسبت است

بید ل سر بریده به گردن چه می کند